Buat Baik Berpada-pada

Saya ketawa sendirian apabila melihat iklan pewangi kereta itu di tv. Kerana ’kewangiannya’ semua kereta yang dipandu oleh perempuan yang ’come lote’ itu mengalami ’kerosakan’. Sudah tentu ’kejadian’ itu tidak akan berlaku di alam sebenar.

Iklan bukan sahaja berperanan mempromosi barangan tetapi juga mempunyai unsur pendidikan bagi menjaga kebersihan diri, cara berpakaian, gaya pemakanan dan juga berkesan mengubah persepsi orang ramai kepada sesuatu barangan. Iklan telah banyak mempengaruhi kehidupan manusia. Saya percaya bahawa sebahagian daripada kita tetap terkesan dengan pengaruh iklan. Walaupun iklan bukan seorang ’juru jual’ tetapi peranannya sebagai ’perangsang’ kepada penggalakan pembelian barangan memang memukau.

Saya tidak berhasrat untuk bercerita mengenai iklan. Cuma saya tertarik dengan plot iklan itu. Seorang lelaki kacak memandu sebuah kereta ’sporty’ dan berbekalkan pewangi kereta telah berjaya ’menumpangkan’ beberapa orang gadis cantik. Perjalanan selepas itu berlalu dengan perasaan riang ria dan ’gumbira’. Plot itu hampir sama dengan pengalaman yang saya lalui tetapi bukan penumpang perempuan tetapi lelaki.

Pada awal pagi di tahun 1998 saya telah bertolak dari Kuala Pilah ke Kuala Lumpur. Seperti biasa saya akan singgah di Perhentian Nilai untuk menunaikan solat subuh. Selesai sahaja menunaikan solat saya kembali ke kereta. Dalam suasana kelam, tiba-tiba sahaja muncul lembaga dari belakang pokok itu.

”Minta maaf bapak, tumpang bertanya, bagimana bisa mahu ke Salak Tinggi’.
’Aduh gimana boleh berada di perhentian ini’
”Saya naik bas ekspress, supirnya bilang turun saja disini kalau mau ke Salak Tinggi”

Ini dah jadi ’problem’ masalah. Oleh kerana memikirkan dia bersendirian, tanpa ragu-ragu saya mempelawa dia menumpang kereta hingga ke persimpangan lebuhraya ke Kajang. Dari sana dia boleh memanjat bukit kemudian menahan bas ke Kajang sebelum mengambil bas lain ke Salak Tinggi. Tetapi sebaik sahaja bersetuju untuk menumpangkannya, tiba-tiba sahaja keluar lagi dua ’lembaga’ dari sebalik bangunan surau itu dan terus masuk ke dalam kereta. Wah ini ’problem’ masalah juga ni.

Kerana memang sudah berhasrat untuk menumpangkan, saya teruskan sahaja niat itu. Malangnya dalam perjalanan, mereka berkeras supaya dihantar terus ke Salak Tinggi.

’Mana boleh pak, saya lagi kerja., mau cepat ’
’Saya ada permit lagi bapak, yang tiada permit pun orang berani hantar. Bilang saja berapa, kita bayar. Apa yang bapak takut’

Nampaknya keikhlasan saya telah cuba diinjak-injak. Nasib baiklah selepas tidak mahu mengalah akhirnya mereka turun juga dari kereta. Saya sudah nekad jika mereka tidak turun, saya akan memandu terus dan berhenti betul-betul di hadapan tangga Balai Polis Tol Sungai Besi itu. Perjalanan itu bukan lagi dalam keadaan riang ria dan ’gumbira’ tetapi penuh trauma.